آیه های قرآنی در رویدادهای زندگی
۲٫ هنگامی که خطرهای ناگوار و بدعتهایی در دین پدید آید، میگوئیم: « رَبَّنا لا تُزِغْ قُلُوبَنا بَعْدَ إِذْ هَدَیْتَنا وَ هَبْ لَنا مِنْ لَدُنْکَ رَحْمَهً إِنَّکَ أَنْتَ الْوَهَّابُ » (ال عمران / 
پروردگارا دلهایمان را، بعد از آنکه ما را هدایت کردی، (از راه حق)منحرف مگردان و از سوی خود، رحمتی بر ما ببخش ، زیرا تو بخشندهای .
۳٫ آنگاه که انسان مورد تهمت قرار میگیرد، میگوئیم: « رَبَّنا إِنَّکَ تَعْلَمُ ما نُخْفِی وَ ما نُعْلِنُ وَ ما یَخْفی عَلَی اللَّهِ مِنْ شَیْءٍ فِی الْأَرْضِ وَ لا فِی السَّماءِ » (ابراهیم / ۳۸) پروردگارا! تو میدانی آنچه را ما پنهان و یا آشکار میکنیم، و چیزی در زمین و آسمان بر خدا پنهان نیست.
۴٫ هنگام روشن کردن آتش و یا داخل شدن به حمام، میگوئیم: « رَبَّنا إِنَّکَ مَنْ تُدْخِلِ النَّارَ فَقَدْ أَخْزَیْتَهُ وَ ما لِلظَّالِمِینَ مِنْ أَنْصارٍ » (آل عمران / ۱۹۲) پروردگارا! هر که را تو(به خاطر اعمالش)به آتش افکندی، او را خوار و رسوا ساختهای و برای افراد ستمگر، هیچ یاوری نیست.
« رَبَّنَا اصْرِفْ عَنَّا عَذابَ جَهَنَّمَ إِنَّ عَذابَها کانَ غَراماً » (فرقان / ۶۵) پروردگارا! عذاب جهنم را از ما برطرف گردان که عذابش سخت و پر دوام است.
۵٫ به هنگام رعد وبرق، میگوئیم: «هُوَ الَّذِی یُرِیکُمُ الْبَرْقَ خَوْفاً وَ طَمَعاً وَ یُنْشِئُ السَّحابَ الثِّقالَ وَ یُسَبِّحُ الرَّعْدُ بِحَمْدِهِ وَ الْمَلائِکَهُ مِنْ خِیفَتِهِ وَ یُرْسِلُ الصَّواعِقَ فَیُصِیبُ بِها مَنْ یَشاءُ» (رعد / ۱۲و۱۳) او کسی است که برق را به شما نشان میدهد، که هم مایه ترس است و هم مایه امید، و ابرهای سنگین بار ایجاد میکند- و رعد، تسبیح و حمد او میگوید، و (نیز) فرشتگان از ترس او و صاعقهها را میفرستد، و هر کس را بخواهد، گرفتار آن میسازد.
۶٫ هنگام دیدن پدر و مادر، میخوانیم: « رَبِّ اغْفِرْ لِی وَ لِوالِدَیَّ وَ لِمَنْ دَخَلَ بَیْتِیَ مُؤْمِناً وَ لِلْمُؤْمِنِینَ وَ الْمُؤْمِناتِ » (نوح / ۲۸» پروردگارا! مرا، و پدر مادرم و تمام کسانی را که با ایمان وارد خانه من شدند، و جمیع مردان و زنان باایمان را بیامرز.
۷٫ هنگام نظر در آینه، میخوانیم: « فَتَبارَکَ اللَّهُ أَحْسَنُ الْخالِقِینَ » (مؤمنون / ۱۴)پس بزرگ است خدای که بهترین آفرینندگان است.
۸٫ به هنگام دیدن شخص مریض، میگوئیم: «الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی فَضَّلَنا عَلی کَثِیرٍ مِنْ عِبادِهِ الْمُؤْمِنِینَ » (نمل / ۱۵) ستایش از آن خداوندی است که ما را به بسیاری از بندگان مؤمنش برتری بخشید.
۹٫ آیهای که به هنگام بر طرف شدن بلا و غم و اندوه خوانده میشود: « الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی أَذْهَبَ عَنَّا الْحَزَنَ إِنَّ رَبَّنا لَغَفُورٌ شَکُورٌ » (فاطر / ۳۴) حمد(و ستایش)برای خداوندی است که اندوه را از ما برطرف ساخت، پروردگار ما آمرزنده و سپاسگزار است.
۹٫ آنگاه که انسان فرزندش را میبیند، میگوید: « الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی وَهَبَ لِی عَلَی الْکِبَرِ إِسْماعِیلَ وَ إِسْحاقَ إِنَّ رَبِّی لَسَمِیعُ الدُّعاءِ » (ابراهیم / ۳۹) حمد خدای را که در پیری، اسماعیل و اسحاق را به من بخشید، مسلماً پروردگار من، شنونده (و اجابت کننده) دعاست.
۱۰٫ به هنگام وسوسه و یا دچار وسواس شدن، میخوانیم: « رَبِّ أَعُوذُ بِکَ مِنْ هَمَزاتِ الشَّیاطِینِ وَ أَعُوذُ بِکَ رَبِّ أَنْ یَحْضُرُونِ » (مؤمنون / ۹۷و۹۸) پروردگارا! از وسوسههای شیاطین به تو پناه میبرم- و از اینکه آنان نزد من حاضر شوند(نیز)ای پروردگار من، به تو پناه میبرم.
۱۱٫ به هنگام سختی و رنج، میخوانیم : « رَبَّنَا اکْشِفْ عَنَّا الْعَذابَ إِنَّا مُؤْمِنُونَ » (دخان / ۱۲) پرورگارا! عذاب را از ما برطرف کن که ایمان آوریم.
۱۲٫ به هنگام شادی و پوشیدن لباس نو ، میخوانیم: « رَبِّ أَوْزِعْنِی أَنْ أَشْکُرَ نِعْمَتَکَ الَّتِی أَنْعَمْتَ عَلَیَّ وَ عَلی والِدَیَّ وَ أَنْ أَعْمَلَ صالِحاً تَرْضاهُ » (نمل / ۱۹) پرودگارا! شکر نعمتهایی را که بر من و پدر و مادرم ارزانی داشتهای به من الهام کن، و توفیق ده تا عمل صالحی که موجب رضای توست انجام دهم.
۱۳٫ به هنگام داخل شدن به خانه و یا شهری، میگوئیم: « رَبِّ أَدْخِلْنِی مُدْخَلَ صِدْقٍ وَ أَخْرِجْنِی مُخْرَجَ صِدْقٍ وَ اجْعَلْ لِی مِنْ لَدُنْکَ سُلْطاناً نَصِیراً » (اسراء / ۸۰) پرودگارا! مرا(در هر کار)با صداقت وارد کن، و با صداقت خارج ساز و از سوی خود، حجتی یاری کننده برایم قرار ده.
۱۴٫ هنگامی که از گذشتگان یاد میکنیم، میگوئیم: « رَبَّنَا اغْفِرْ لَنا وَ لِإِخْوانِنَا الَّذِینَ سَبَقُونا بِالْإِیمانِ وَ لا تَجْعَلْ فِی قُلُوبِنا غِلاًّ لِلَّذِینَ آمَنُوا » (حشر / ۱۰) پروردگارا! ما و برادرانمان را که در ایمان بر ما پیشی گرفتند بیامرز و در دلهایمان حسد و کینهای نسبت به مؤمنان قرار مده.
۱۵٫ آنگاه که انسان دچار سهو و فراموشی میگردد، میخواند: « رَبَّنا لا تُؤاخِذْنا إِنْ نَسِینا أَوْ أَخْطَأْنا رَبَّنا وَ لا تَحْمِلْ عَلَیْنا إِصْراً کَما حَمَلْتَهُ عَلَی الَّذِینَ مِنْ قَبْلِنا » (بقره / ۲۸۶) پروردگارا! اگر ما فراموش یا خطا کردیم، ما را مؤاخذه مکن، پروردگارا! تکلیف بر ما قرار مده، آن چنان که(به خاطر گناه و طغیان)بر کسانی که پیش از ما بودند، قرار دادی.
۱۶٫ آنگاه که انسان، مرتکب گناهی میشود، میخواند: « رَبَّنا ظَلَمْنا أَنْفُسَنا وَ إِنْ لَمْ تَغْفِرْ لَنا وَ تَرْحَمْنا لَنَکُونَنَّ مِنَ الْخاسِرِینَ » (اعراف / ۲۳) پروردگارا! ما به خویشتن ستم کردیم و اگر ما را نبخشی و بر ما رحم نکنی از زیانکاران خواهیم بود.
۱۷٫ هنگام صدقه دادن، میخوانیم: « رَبَّنا تَقَبَّلْ مِنَّا إِنَّکَ أَنْتَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ » (بقره / ۱۲۷)
پروردگارا! از ما بپذیر که تو شنوا و دانایی. ۱۸٫ هنگام مواجهه بادشمن، سفارش شده است که بخوانیم: « وَ جَعَلْنا مِنْ بَیْنِ أَیْدِیهِمْ سَدًّا وَ مِنْ خَلْفِهِمْ سَدًّا فَأَغْشَیْناهُمْ فَهُمْ لا یُبْصِرُونَ » (یس / ۹) ودر پیش روی آنان سدی قرار دادیم، ودر پشت سرشان سدی، وچشمانشان را پوشاندهایم، لذا نمیبینند.
«رَبَّنا أَفْرِغْ عَلَیْنا صَبْراً وَ ثَبِّتْ أَقْدامَنا وَ انْصُرْنا عَلَی الْقَوْمِ الْکافِرِینَ » (بقره / ۲۵۰) پروردگارا! پیمانه شکیبایی و استقامت را بر ما بریز و قدمهای ما را در راه خود ثابت بدار و ما را بر جمعیت کافران ، پیروز بگردان.
۱۹٫ به هنگام وارد شدن به هر منزلی، می خوانیم: « رَبِّ أَنْزِلْنِی مُنْزَلاً مُبارَکاً وَ أَنْتَ خَیْرُ الْمُنْزِلِینَ » (مؤمنون / ۲۹) پروردگارا:ما رادر منزلگاهی پر برکت فرود آر، وتو بهترین فرود آوردگانی.
۲۰٫ هنگام شروع قرائت قران، میخوانیم: « رَبَّنا آمَنَّا بِما أَنْزَلْتَ وَ اتَّبَعْنَا الرَّسُولَ فَاکْتُبْنا مَعَ الشَّاهِدِینَ »(العمران / ۵۹) پروردگار! به آنچه نازل کردهای، ایمان آوردیم، و از فرستاده (تو) پیروی نمودیم، ما را در زمره گواهان بنویس.
۲۱٫ هنگام سوار شدن بر کشتی، میخوانیم: « وَ قالَ ارْکَبُوا فِیها بِسْمِ اللَّهِ مَجْراها وَ مُرْساها إِنَّ رَبِّی لَغَفُورٌ رَحِیمٌ » (هود / ۴۱) و او گفت:به نام خدا بر آن سوار شوید و هنگام حرکت و توقف کشتی، یاد او کنید. که پروردگارم آمرزنده و مهربان است.
۲۲٫ هنگام سوار شدن بر مرکب(ماشین)میخوانیم: « سُبْحانَ الَّذِی سَخَّرَ لَنا هذا وَ ما کُنَّا لَهُ مُقْرِنِینَ» (زخرف / ۱۳) پاک و منزه است کسی که این را مسخّر ما ساخت. و گرنه ما توانایی تسخیر آن را نداشتیم.
۲۳٫ ذکر یونسیه در عرفان عارفان: « وَ ذَا النُّونِ إِذْ ذَهَبَ مُغاضِباً فَظَنَّ أَنْ لَنْ نَقْدِرَ عَلَیْهِ فَنادی فِی الظُّلُماتِ أَنْ لا إِلهَ إِلاَّ أَنْتَ سُبْحانَکَ إِنِّی کُنْتُ مِنَ الظَّالِمِینَ » (انبیاء۸۷) و ذالنون (یونس) را (به یاد آور) در آن هنگام که خشمگین (از میان قوم خود) رفت، و چنین میپنداشت که ما بر تو تنگ نخواهیم گرفت، (اما موقعی که در کام نهنگ فرو رفت) در ان ظلمتها (ی متراکم) صدا زد: (خداوندا) جز تو معبودی نیست منزهی تو، من از ستمکاران بودم.
عارف بالله، مرحوم میرزا جواد ملکی تبریزی میفرماید:
در ایام تحصیل، در نجف اشرف شیخ و استادی داشتم (مراد ملا حسینقلی همدانی است) که برای طلاب با تقوا، مرجع بود.از او سئوال کردم چه عملی را شما تجربه کردهاید که میتواند در حال سالک مؤثر باشد؟فرمود:در هر شبانه روز یک سجده طولانی بجای آور و در حال سجده بگوید: « لا إِلهَ إِلاَّ أَنْتَ سُبْحانَکَ إِنِّی کُنْتُ مِنَ الظَّالِمِینَ » در حال ذکر این چنین توجه کند که پروردگار منزه از این است که بر من ظلمی روا داشته باشد، بلکه خود من هستم که بر نفسم ستم کردم و او را در این مهالک قرار دادم.استاد من علاقمندانش را به این سجده سفارش میکرد و هر کس که انجام میداد تأثیرش را مشاهده میکرد، مخصوصاٌ کسانیکه سجده را بیشتر طول میدادند.
به هنگام قربانی کردن گوسفند، میخوانیم: « إِنِّی وَجَّهْتُ وَجْهِیَ لِلَّذِی فَطَرَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ حَنِیفاً وَ ما أَنَا مِنَ الْمُشْرِکِینَ» (انعام / ۷۹) من روی خود را به سوی کسی کردم که آسمانها و زمین را آفریده، من در ایمان خود خالصم، و از مشرکان نیستم.
قبل از دعا از درگاه الهی، میخوانیم: « أَمَّنْ یُجِیبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ یَکْشِفُ السُّوءَ » (نمل / ۶۲) ای کسی که دعای مضطر را اجابت میکند و گرفتاری را برطرف میسازد.
بعد از نمازهای واجب ، میخوانیم: « إِنَّ اللَّهَ وَ مَلائِکَتَهُ یُصَلُّونَ عَلَی النَّبِیِّ یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَیْهِ وَ سَلِّمُوا تَسْلِیماً » (احزاب / ۵۶) خدا و فرشتگان بر پیامبر درود می فرستند، ای کسانی که ایمان آوردهاید، بر او درود فرستید و سلام گویید و کاملاٌ تسلیم (فرمان او) باشید.